Դուխիկ Հայրապետյան-բանաստեղծություններ

ԳՈՐԻՍԱՊԱՏՈՒՄ
Դրախտ ի՛մ երկիր, հին ու նորավոճ,
Մաքրամաքուր ես , լոսաշող ու վառ,
Դու հողեղեն չես, մայր ես ոգեղեն,
Դու անգին գանձ ես ու տաք օրօրրան:

Հրաշք ի՛մ երկիր, ի՛մ Գորիս քաղաք,
Սուրբ մանանա ես երկնից ցած իջած,
Ցուցահանդես ես բաց երկնքի տակ,
Ծաղկանեքտարի իրական հրաշք;

Գեղեցկուհին ես Սյունա՛ց աշխարհի,
Քեզ ողջյունում են ամեն մի հովեկ,
Դարերիդ խորհուրդն է քո մեջ խտացել,
Պոետներիի երկիր՝ երգերդ անմար:

Դրախտի դուռն է ճռռալով բացվում,
Միրհավի երգն է օդում թեվածում,
Մարգարտաշար են ցողերդ ծեքին,
Դու կանաչամայր, անուշ օրորան:

Որդոց որդիքդ են քեզնով հիացել,
Քո մաքրամաքուր էջերդ թերթել,
Մանրապատում է, հոգիս երգահան ,
Ու քո ապրողին հազար երանի:

Դու մենաշնորհ ես ամեն սյունեցու,
Պոետիս սերն է քո մեջ թեվածում,
Դեռ չհեռացած կարոտում եմ քեզ,
Մոր նման քաղցր ես, ան՛ուշ ու անգի՛ն:

Հազար անգամներ երկինքն է,ամպել,
Հողմերն են ծեծել կուրծքդ մարմարե,
Ժայռեղեն ոգով շե՛ն ես մնացել,
Եվ կուռքն ես դարձել, ամեն մի հայի:

Ու դեռ, մենք կապրե՛նք քո գրկում հավեր՛ժ,
Մեր սո՛ւրբ օրորան, մենք շե՛ն ենք քեզնով,
Սյուներն ես դու մե՛ր, ամրոցն ես անգին,
Եվ Գորիսապատո՛ւմ է ժայռերի՛դ ոգի՛ն:

*************************************************

ԻՄ ԽԻՂՃԸ
Բարեգութ իմ խիղճ,
Իմ հոգուն արժան,
Բումերանգի նման;
Ինձաից անբաժան;

Խիղճ իմ բարեպաշտ,
Սիրուս հուսալի հենակ,
Դու իմ վաղ իքնագիր,
Իմ երկրորդ նմանակ;

Արյան զարկերակն ես,
Հուզառատ սրտիս,
Դեղ ու բալասանն,
Մորմոքվող ցավիս;

Խարիսխ եմ գցել՝
Մեր երկուսիս համար,
Այնտեղ ուր մարդն է,
Հոգսերով վարա՛ր;

Արթա՛ր էնք մենք միշտ,
Ես ու դու՝ իմ խի՛ղճ,
Համերաշխ կապրենք,
Այնտեղ մենք՝ ընդմիշտ:

****************************************************

ՀԱՂԹՈՒԹՅԱՆ ՈՒՂԻ
Սա հեքիաթ է մի՝ մշտնջնեակ՛ան,
Բոսոր երկնքում,նոր աստղացո՛լք էր
Աստղաշողնշող ճե՛փ երամներ՛ը,
Ամպերի բամբակե դաջվա՛ծք էր;

Երկնակամարում՝ լուսե ճախրա՛նքն էր,
Իսկ իմ լուսաստղը՝ Գիսանե հնգաթև
Նա հարթագողի ճամփին, մոլորվել,
Հույսի, լույսի մի վառ կանթեղ է՛ր;

Վերջալույսի շողից առաջ, շողակաթ էր,
Բումերանգի նման իմ հովի շոյա՛նքն էր
Նոր գարունաշող ազգիս հաղթության ուղին,
Երազանքներիս համա՛կ ճախրանքն է;

Արարո՛ղ հայ ազգս, նորից բռունցքվե՛լ,
Առաջնորդվելով հայորդի Նիկոլի կոչի՛ն.
Եղավ այն, որ հարյուր տարի ոչ մեկը չարեց,
Փափա՛գն էր ավա՛ղ ամեն մի հայի անվերջ;

Ու թող շարունակեն գործը, սերունդները մեր,
Երկար սպասված, երազանքների զարդոնք էր,
Վերածննունդ ապրեց, ազգովին էլի մայիսի՛ն,
Լուսայգը ժամանեց ազգիս՝ համառ հաղթության ;